Covid-19 سیاستمداران را مجبور به مقابله با چیزی كرده است كه تاكنون ترجیح داده اند آن را نادیده بگیرند: این واقعیت كه بیشتر كشورهای ثروتمند بخشهای زیادی از تولید داروی خود را به تعداد انگشت شماری از كشورها – به ویژه چین و هند واگذار كرده اند. این امر به ویژه در مورد مواد دارویی فعال (API) که عناصر سازنده قرص و تزریق هستند ، صادق است.
بازار جهانی دارو مانند هرمی معکوس شکل گرفته است. پایه آن شامل API است که بیشتر در چین ساخته شده است. به عنوان مثال بسیاری از کشورها آنتی بیوتیک تولید می کنند ، اما در سال 2018 ، آخرین آمار موجود ، چین 82 درصد از کل مواد تشکیل دهنده آنتی بیوتیک در سراسر جهان است. و بالاتر از آن لایه ای از داروهای عمومی ارزان قیمت نهفته است که درصد بسیار زیادی از آنها در هند تولید می شوند. در سال 2021 ، تماس با هدف تولید API به خانه ، به نام امنیت دارو ، تشدید خواهد شد ، به رهبری سیاستمداران در کشورهای ثروتمند و با درآمد متوسط که اعتبار خود را از دست داده و میلیون ها دلار خرید وحشت برای خرید تجهیزات وحشتناک و محافظ شخصی و داروها برای مقابله با آنها Covid-19. دشوار است پیش بینی کرد که چه مقدار از این تولید به خصوص برای کشورهای ثروتمند قابل بازگشت خواهد بود ، زیرا حداقل دو لابی قدرتمند در برابر این حرکت مقاومت می کند. اولین متخصصان محیط زیست هستند که با تولید API در چمن خانه خود مخالفت می کنند. ساخت API اغلب به خصوص در مقیاس ، یک کار کثیف است. برخی از آلاینده های این فرآیند می توانند آبراه ها و حیات وحش را تهدید کنند. موارد دیگر ، مانند ضد میکروب های زائد ، در گسترش عفونت های مقاوم به دارو در انسان و حیوانات نقش دارند. منبع دوم مقاومت ، خود صنعت داروسازی خواهد بود. تولید API یک تجارت با حجم بالا و کم حاشیه است که به سرمایه گذاری گسترده نیاز دارد. داروساز بزرگ "مبتکر" علاقه چندانی به انجام این سرمایه گذاری ها ندارد ، از این رو تولید منابع API به خارج از کشور سپرده می شود. تا آنجا که onshoring اتفاق می افتد ، دو اثر خواهد داشت. اولاً ، از آنجا که همه رقبا در مقایسه با قیمت چین در هر سطح از کیفیت مشکل دارند ، تولید داخلی مواد داخلی باعث افزایش قیمت دارو در سراسر کشور می شود. داروهای عمومی کم هزینه و با حجم بالا ، بسیاری از آنها برای بیماری های مزمن گسترده مانند بیماری های قلبی ، دیابت و اختلالات روانپزشکی هدف قرار گرفته اند و داروهای اصلی بسیاری از داروخانه های یک سیستم بهداشت ملی را تشکیل می دهند ، بیشتر تحت تأثیر قرار خواهند گرفت ، زیرا فعال هستند این مواد تا 90 درصد هزینه های تولید آنها را تشکیل می دهند. دومین اثر ، فرسایش کیفیت دارو است ، به ویژه در کشورهای با درآمد پایین و متوسط که بودجه های بهداشتی آنها بسیار ناکافی است. نیاز به افزایش مراقبت های بهداشتی ارزان قیمت ضمن پایین نگه داشتن قیمت دارو ، تولیدکنندگان را از هرجایی که بتوانند هزینه های خود را کاهش می دهند.
تا زمانی که ناظران ملی پزشکی مراقب آنچه در کشورهایشان اتفاق می افتد هستند ، کاهش هزینه ها نباید کیفیت داروها را کاهش دهد. اما بیماری همه گیر Covid-19 به ما آموخته است كه برخی از تنظیم كنندگان طب ملی به راحتی توسط سیاستمداران كه برنامه آنها بیشتر از نظرسنجی ها به جای ایمنی بیمار شکل گرفته ، بولدوزر می شود. اگر مراقب نباشیم ، در بسیاری از کشورها در سال 2021 ، شاهد استفاده بیشتر از داروهای داخلی خواهیم بود – اما این داروها لزوماً مثر واقع نخواهند شد.
